Emmie's weblog

Ja gisteren was het dan zo ver: de Marikenloop in Nijmegen. Op tijd opstaan (8 uur) en om kwart voor 9 de deur uit. Had om 9 uur afgesproken bij de tram om vandaaruit naar het station te reizen alwaar we om half 10 de trein richting Nijmegen namen. Helaas nog even wat vertraging door een defecte trein voor ons en dus komen we pas om kwart over 12 aan bij de Marikenloop. Voor mij niet zo’n probleem, ik start toch pas om 2 uur, maar Nicolette moet zich haasten. Snel omkleden, in de rij voor de toilet en net als de gezamenlijke warming-up is begonnen, loopt ze het startvak in. Net op tijd dus.

Nicolette gaat de 5 km lopen na een lange tijd van blessure in de vorm van shin splints. Dus hopen dat het goed gaat vandaag. Het resultaat mag er best wezen, ze loopt een mooie 32:50 en is daar zelf dik tevreden over. En dat is nog altijd het allerbelangrijkste.

Voor mij dus de start om 2 uur. Vanaf kwart voor 2 is er een gezamenlijke warming-up. Wel wat warm zo pal in de zon. Maar goed, even rekken en strekken is ook niet gek.

Ik sta helaas in het allerlaatste startvak en het duurt dus bijna een kwartier voordat ik over de startlijn ga. Maar goed, nettotijd wordt ook bijgehouden.

Het begin gaat nog redelijk, maar zodra we de bossen inschieten, gaat het minder met me. Op 3 km heb ik mezelf al redelijk opgeblazen door de warmte. En mijn eerste drinkflesje komt aan bod. Op het 5 km punt worden er videobeelden gemaakt en je ziet me daar al redelijk sjokken, techniek is niet best en mijn voeten til ik al nauwelijks meer op. Mijn tussentijd op de 5 km is 31:52.

Het parcours valt me ook zwaar tegen. Het is door de bossen en dus op een zandpad lopen. Het is weliswaar een hard zandpad, maar toch is dit nog altijd losser dan op de weg cq. asfalt lopen.

En er zaten ook een paar kleine vals plat stukjes in.

Op 6 km is dan de drinkpost waar ik een bekertje AA neem en een bekertje water. En ik doe een poging om verder te gaan.

Maar het zit er even niet meer in. Mijn benen willen niet meer en ik ben echt doodop. Maar toch wil ik niet opgeven, dus na even gewandeld te hebben, ga ik toch weer verder.

Op 8 km mijn laatste drinkflesje. Ook hiervan drink ik ongeveer 100 ml zelf op en de rest giet ik in mijn nek om af te koelen.

Moet daar toch iets op verzinnen, want ik heb dus heel erg snel last van de warmte. Ik heb zelfs koude rillingen gehad van de warmte, dus volgens mij dan bijna sprake van oververhitting.

En dan is daar eindelijk de finish in zicht. Het laatste stuk loopt door de stad en over de weg. Langs de kant staan volop toeschouwers die aan het aanmoedigen zijn. En die geven me net dat laatste steuntje om door te gaan. Nog een klein stukje.

Laatste 10 meters en dan is daar de klok. Ik krijg meteen na de finish een sms binnen waarin staat dat ik een nettotijd heb gelopen van 1:09:00.

Ruim boven mijn persoonlijke record en ik ben er dan ook niet echt blij mee. Ben echt stuk en even staat het huilen me nader dan het lachen. Gelukkig is daar Nicolette die me opvangt en me wat water geeft.

Stukje lopen en dan mag ik mijn welverdiende medaille in ontvangst nemen. Want hoe je het ook went of keert, ik heb ‘m wel uitgelopen. Ondanks het warme weer, het zware parcours en mijn verkoudheid van een week. Al is het dan geen geweldige tijd. Ik heb het wel gedaan.

Even wat uitlopen en wat rekken en strekken en daarna snel douchen.

Gezamenlijk met nog wat andere meiden gaan we naar de pastaparty. Lekker pasta eten met een glaasje wijn erbij en een bavaroistoetje na.

Moe maar voldaan zitten we later in de trein op weg naar huis. Bijna 12 uur later ben ik weer thuis en plof onderuit op de bank.

Het was een vermoeiende dag en eigenlijk ben ik een beetje gek dat ik een hele dag op stap ben om een uurtje mee te doen aan een hardloopwedstrijd. Maar het was wel heel gezellig en de dag was zeer gemoedelijk.

Nu op naar de volgende loop en daar maar op focussen. De Ladiesrun in Rotterdam. Dat is weer een wegwedstrijd, dus misschien voel ik me daar beter. Wie weet, we zullen het tegen die tijd wel weer zien.