Emmie's weblog

***** UPDATE *****

Op 2e pagina

********************** 

Al zeker 3 maanden heb ik een bultje op mijn kin zitten. Het leek in het begin op een puistje, maar het ging maar niet weg. Het bleef open gaan en dan kwam er ontzettend veel bloed uit. Iedere dag was het zeker 3 keer raak. Zelfs op vakantie genas het bultje niet en ik dacht dat zon en zout water wel goed zouden doen. Toch maar eens door de huisarts naar laten kijken, want ik werd het wel een beetje beu. Ze had een vermoeden wat het was en stipte het nog met stikstof aan in de hoop dat dat zou helpen. Maar helaas, ook dit mocht niet baten. Ik kreeg toen een verwijsbrief voor de dermatoloog.

Dat een afspraak maken in het ziekenhuis niet makkelijk is, merkte ik toen wel. Zelfs na wat rondbellen bij diverse ziekehuizen in de omgeving, was 3 weken toch echt de kortste wachttijd. Ok, dan maar een afspraak voor over 3 weken.

Afgelopen donderdag 21 juni was het dan eindelijk zo ver. Eindelijk kon ik naar de dermatoloog toe en zou er iets aan dat plekje gedaan kunnen worden. Ja duh, zo werkt dat niet natuurlijk.

Ze keek even, bevestigde het vermoeden van mijn huisarts en legde uit dat de enige oplossing om dit knobbeltje weg te krijgen zou zijn om het weg te laten snijden door de plastisch chirurg.

Daar ben ik dus mooi klaar mee, nog langer wachten.

Gelukkig kon ik vrij snel langskomen. Er was een afspraak uitgevallen en ik kon mooi op die plek en dat was dus afgelopen dinsdag.

Vol goede moed ga ik naar het ziekenhuis. Het zou onder plaatselijke verdoving weggesneden worden en daarna zou ik weer meteen naar huis kunnen. Dus zo gezegd, zo gedaan.

Mmmm, viel dat even vies tegen zeg. De spuiten die ik kreeg voor de verdoving deden echt ongelooflijk zeer (en ik ben echt geen mietje). Maar goed dat de verdoving meteen begon te werken.

Daarna ging de chirurg snijden, maar ook een soort schrapen. Althans, zo klonk het. Natuurlijk heb ik niets gevoeld (gelukkig maar), maar die geluiden……….

Toen werden de bloedvaatjes dichtgebrand (lekker hoor die geur) en een paar hechtingen gezet.

En klaar was ik. Ik mocht weer rechtop zitten. Dat ging niet helemaal goed. Ik werd ontzettend duizelig en misselijk. Binnen een halve minuut zat ik op een normale stoel met een bekertje water in mijn hand, een tissue voor mijn tranen in de andere en een natte koude lap op mijn voorhoofd. Ik was dus bijna van mijn stokje gegaan.

De verpleegsters troostten mij met de woorden dat ze dit bijna dagelijks meemaken. Men denkt er erg makkelijk over, maar het is toch een keine operatie met de nodige stress en spanning erbij. En dan lijkt alles goed te gaan, maar het moet er toch even uit.

Nadat ik wat was bijgekomen, ben ik in de hal nog even gaan zitten om echt alle trillingen weg te krijgen alvorens in de auto te stappen om naar mijn werk te gaan. De hele verdere dag zat ik te notuleren. Ik voelde me toch niet helemaal optimaal en ’s avonds was ik echt doodmoe en ben dus ook maar vroeg mijn bed ingegaan.

Gistermiddag begonnen de hechtpleistertjes die over de hechtingen zaten los te laten en doordat ze vrij los zaten, begonnen ze te kriebelen, dus ook het laatste stukje maar losgehaald.

Oeps, dat was even flink schrikken. Ik wist niet dat ik zo’n jaap op mijn gezicht had.

Euh, gaat dit echt goed komen. Ik schrok echt enorm en er liepen een paar tranen over mijn wangen.

Collega van me heeft me beloofd dat ik me echt geen zorgen hoef te maken en dat alles heel mooi gaat genezen ( ze heeft zelf een paar dingetjes weg laten halen in haar gezicht en daar zie je inderdaad niets tot nauwelijks iets van). Maar toch. Ik weet het niet hoor. Vind het er toch flink heftig uit zien.

Als je op de knop Meer klikt, kun je zien hoe het er nu uitziet, maar doe dit wel als je een redelijke maag hebt he……….

Maar even op een aparte pagina, anders schrik ik mensen af en dat wil ik natuurlijk niet op mijn geweten hebben.

Maar goed, hier de foto zoals het er nu uit ziet:

Zoals gezegd, ik vind het zelf behoorlijk heftig, maar ik wacht maar rustig af. Rondom de hechtingen wordt het nu wat blauw en het is behoorlijk beurs rondom.

Volgende week donderdag mogen de hechtingen eruit en krijg ik de uitslag over het weefselonderzoek. In principe is bekend wat het is, maar ze onderzoeken toch altijd voor de zekerheid even. Dus dat is ook nog wel een beetje spannend.

Helaas zit duiken er op dit moment even niet voor me in. Hopelijk halverwege de maand juli weer.

Ik hou jullie op de hoogte………

 

***** UPDATE *****

Het gaat al weer stukken beter met mijn "wond". Inmiddels zijn de bloedkorstjes eraf gevallen en ziet het er allemaal iets minder eng uit. Ik durf nu ook water over die plek te laten vallen met douchen en ik durf het zelfs aan te raken. Doe ik natuurlijk beter van niet, maar gisteren was ik nog echt doodsbang bij het in de buurt komen.

Je ziet nu dat de huid nog rood is van genezingsproces. Maar verder is het eigenlijk helemaal schoon en zie je nu keurig 4 hechtingen zitten.

Ik begin er aan te wennen en volgens mij wordt het inderdaad toch wel netjes…….