Emmie's weblog

Een tijdje terug kreeg ik via mijn collega een link doorgestuurd naar een website waar ze een Kerst Workshop Roofvogels en Uilen aanboden. Het was een heel middagprogramma op 2e of 3e Kerstdag. Met een diversiteit aan roofvogels en uilen. Mmmm, dat klinkt wel heel erg leuk. Ik stuurde de link dus meteen door naar Caroline, met de vraag of ze zin had om met mij mee te gaan. Ik kreeg daarop vrij snel antwoord dat zij zich al had aangemeld voor deze workshop, maar dat ze verder niemand had meegevraagd, omdat het best wel prijzig was. Ok, mooi, dan ga ik me ook snel aanmelden en hopen dat ik er nog bij pas.

Gisteren was het dan zo ver. Vol spanning reden we om 11.15 uur richting Berkel en Rodenrijs alwaar het zou plaatsvinden bij de Roofvogelboerderij (ofwel Birds@Work). We werden hartelijk welkom geheten en kregen lekker een bakkie thee. Op de tafels stonden voldoende lekkernijen. Allereerst kregen we een korte inleiding over roofvogels en uilen en al snel werd er een uil binnen gedragen. Wat een dropje was het toch om te zien.
Gelukkig mochten we snel zelf naar buiten. Eerst even een blik werpen op de vogels in hun hokken. Nog even geduld, dan zullen we beloond worden met de vogels in de buitenlucht. We leerden hoe we een valkeniersknoop moesten leggen en er werd ons uitgelegd waar nou eigenlijk het spreekwoord “iemand een loer draaien” vandaan komt. Valt overigens nog niet mee hoor, om de loer goed te draaien……
Warme choco met slagroom, glühwein, koffie/thee en lekkere snoepjes was er in overvloed. Zeker de warme dranken waren erg welkom, want het was toch best wel koud buiten.

Maar daar kwamen de vogels aan. Een aantal mensen kreeg een speciale handschoen aan, zodat er geen kleding kapot kon gaan door de scherpe klauwen, maar met name omdat als een roofvogel voelt dat er iets klopt onder zijn klauwen, hij zijn klauwen vastzet in “zijn prooi”. Dit is een automatische reactie, die zeker 5 minuten kan aanhouden. Zijn klauwen zijn dan volledig verstijfd en je krijgt die echt niet los. Niet fijn natuurlijk als dat net in jouw arm is. Dus de speciale handschoen aan, zodat hij niets voelt kloppen en zich dus ook niet vastzet.
Omstebeurt kregen we een Kerkuil, een Europese Oehoe, een jong exemplaar van de Melkoehoe, een Kuif Caracara en een Roodstaartbuizerd op onze handen. Wow, dit was echt fantastisch. Echt onbeschrijflijk hoe mooi dit is. Zo dichtbij zo’n prachtige vogel. En wat een verschil in gewicht. De Kerkuil die slechts iets van 350 gram weegt en de Roodstaartbuizerd die gewoon 1,5 kilo weegt. Dat verschil voel je wel hoor. De jonge Melkoehoe liet om de halve minuut ongeveer horen dat ie aanwezig was. Dit doet ie om er zeker van te zijn dat zijn ouders wel prooien aan blijven leveren. Als hij zich niet laat horen, denken de ouders dat hun jong is overleden en dat ze dus geen prooien meer hoeven te vangen en aan te leveren. Uilen kunnen namelijk helemaal niet zo goed zien als wij wel denken. Het jagen in de nacht doen ze voornamelijk op hun gehoor en niet op zicht. Alleen uilen die gele ogen hebben, kunnen wat beter zien en die jagen dan ook wel eens overdag.

Na een lange fotosessie met deze 5 prachtige vogels, en tussendoor weer even wat warme choco, werden we in 2 groepen verdeeld en werd er achtereenvolgens met een Woestijnbuizerd en een Bengaalse Oehoe gevlogen tussen de 2 groepen. Bij de Woestijnbuizerd mocht er een stukje ééndagskuiken op je handschoen gelegd worden. De vogel kwam dan van de andere kant laagvliegend overgevlogen en landde dan op je handschoen, waar ie zijn snackje mocht opeten. De Bengaalse Oehoe werd geroepen met een fluitje en als hij dan geland was op je handschoen, mocht je ‘m zelf het snackje voeren. Dat was helemaal bijzonder.

Als afsluiting kregen we nog een vliegshow te zien van een volwassen Zeearend en een juveniele Zeearend die toch nog wel het een en ander moet leren. En mocht de Giervalk uiteindelijk zijn prooi op de loer daadwerkelijk pakken.

Het was echt een supermiddag. Caroline en ik hebben echt enorm genoten. Wat een prachtige beesten zijn dit toch. Het was totaal niet eng om die grote roofvogels op je hand te hebben. Parkiet Pietje van Caroline is gevaarlijker hoor, want die pikt zo in je wang en daar hoefde je bij deze roofvogels niet bang voor te zijn. Het zijn natuurlijk geen troeteldieren, maar soms wel enorm aaibaar, zoals de Kerkuil. De Arendbuizerd en Giervalk vond ik de machtigste vogels, de Kerkuil een schatje, de Melkoehoe een schreeuwlelijk en de juveniele Zeearend een beetje een domoor. Het was fantastisch!

Ik hoop nog eens de Slechtvalk in het echt van dichtbij te mogen meemaken, want die heeft mijn hart gestolen begin dit jaar door de webcams van Beleef de Lente. En door deze prachtige workshop is die droom nog groter geworden.

Voor meer foto’s kun je een kijkje nemen op mijn Picasa Webalbum.