Gisteren uit mijn werk lekker uit eten bij de Wokmaster in Delft met de medewerkers van één van de secties waar ik voor werk. Eten waar je zin in hebt en hoeveel trek je hebt. En met een 3-tal Chinezen in de groep, valt het ook nog eens extra in de goede smaak.
Op de terugweg nog even 2 collega’s afzetten bij het station en dan naar huis. Kan zo onder de douche springen, want na 5 dagen zonder verwarming en warm water te hebben gezeten, is vanochtend eindelijk de monteur geweest en die heeft alles gefikst.

Bij het Prins Clausplein aangekomen, draai ik van de A4 de bocht door richting de A12, vlak voor de afslag Voorburg. Ik voel de auto in de slip raken. Op zich vreemd, want de weg zag er echt prima uit en ik reed niet hard en ik heb winterbanden. In een reflex trap ik toch op de rem, terwijl ik tijdens een slipcursus dondersgoed heb geleerd om daar vanaf te blijven. Die kennis komt gelukkig meteen weer boven. Dus rem los, koppeling in, proberen te corrigeren met sturen, kijken naar het punt waar ik naar toe wil. Maar de auto blijft heen en weer slingeren. Toch blijf ik gewoon rustig. Er is totaal geen paniek of wat dan ook. En ik besluit om de auto maar uit te laten glijden. Ik glij over het tussenstuk waar 2 wegen bij elkaar komen, draai nog eens 180 graden en beland even later met min of meer de zijkant tegen de vangrail (hectometerpaaltje 45,8 h). Gelukkig heb ik nog voldoende ruimte aan mijn kant om uit te stappen. Ik zet de motor uit, gevarenlichten aan, pak mijn handtas, stap de auto uit en over de vangrail. Zo ik sta in ieder geval veilig en ik kan op mijn gemak gaan bellen. Eerst maar even Marcel, want die denkt dat ik over 5 minuten thuis ben en dit zal nog wel even gaan duren. Daarna de ANWB Alarmcentrale. Ik denk dat er (behalve wat blikschade) niet echt wat aan de hand zal zijn met mijn auto, maar hier keren, zie ik ook niet echt zitten….. Helaas kom ik er maar niet door, en blijf ik in de wacht staan. Na paar minuten toch maar opgehangen en 112 gebeld. Ik heb wat moeite om aan de medewerker uit te leggen waar ik sta, ondanks dat ik naast een hectometerpaaltje sta…. Maar goed, hij gaat alles in gang zetten en ik ga koukleumend door de sneeuw banjeren.

Het is voor Marcel niet makkelijk om dichtbij te komen. Hij heeft rijdend over de snelweg aan de andere kant mij al zien staan, maar zoekt nu beneden aan de dijk een straatje. Niet veel later stopt er een ANWB-wagen achter mij. Hij biedt mij een heerlijke warme plek in zijn auto aan. Gaat ff pionnen uitzetten en belt met de centrale. Hij was onderweg naar een ander ongeval, maar kwam mij dus onderweg tegen. Even later komt er een wagen van Rijkswaterstaat aan. Tezamen kunnen ze een stukje weg afzetten, zodat mijn auto veilig gedraaid kan worden. Marcel is inmiddels aangekomen, maar kan niets doen, want ik moet alweer in actie komen. De ANWB-man denkt niet dat er iets aan mijn auto is, nadat hij er dus zelf een stukje in heeft gereden.  Dus hij wil graag naar het Texaco-pompstation aan de Maanweg rijden. Daar kan hij dan op zijn gemak nog even mijn achterwiel controleren. Ik rij achter de wagen van Rijkswaterstaat aan over de vluchtstrook, kan veilig invoegen en rij de afslag op voor Voorburg. Als ik naar beneden rij en zie dat ik moet stoppen voor het verkeerslicht, begin ik toch alvast rustig aan te remmen. Een klein beetje schrik zit toch wel in mijn lijf. Bij Texaco bekijk ik de schade aan de zijkant. Het valt allemaal behoorlijk mee. Een paar kleine deukjes, wat schrammen en op een paar stukjes is de verf er wel helemaal af. Maar al met al niets ernstigs. De ANWB-man controleert mijn achterwiel, maar daar is niets mee aan de hand. Ik bedank hem hartelijk voor zijn hulp en ga naar binnen om even een bakkie thee te drinken en te wachten op Marcel. Als Marcel er is, kan ik een korte schrikhuilbui niet meer onderdrukken en even sta ik snikkend in zijn armen. Als ik mijn thee op heb, rij ik achter Marcel aan naar huis. Het rijden gaat gelukkig gewoon goed, heb nauwelijks meer schrik en durf gewoon te rijden.

Thuis lekker in een warm huis komen (wat een luxe) en na een paar telefoontjes aan mijn leidinggevende om me ziek te melden voor de volgende dag en mijn zus om haar gerust te stellen, kruip ik op de bank en niet veel later in mijn bed. Mijn hoofd doet wat zeer (toch ergens tegenaan gestoten) en mijn bovenlijf heeft mega spierpijn. Maar verder lijkt het met de schade aan mij behoorlijk mee te vallen. Zo meteen ga ik even naar de huisarts om me toch even te laten controleren.

Vanochtend lag ik wel behoorlijk te malen in mijn bed. Waarom ben ik in de slip geraakt en helemaal, waarom heb ik ‘m niet uit de slip kunnen krijgen? Ik heb notabene winterbanden en ik heb ook een slipcursus gevolgd. Maar het heeft natuurlijk weinig zin om hierover te dubben. Het is gebeurd. Ik heb op zich goed gehandeld. Ben heel rustig gebleven en ben er uiteindelijk zonder al te veel kleerscheuren vanaf gekomen. Het is zo, kan er niets meer aan veranderen. En toch ga ik binnenkort nog maar eens de slipcursus bij de ANWB herhalen. Gewoon om het meer in mijn systeem te krijgen, zodat ik een volgende keer (al wil ik die echt niet meemaken) de absoluut normale reflexhandeling van het intrappen van de rem niet meer zal doen. Herhalen is het toverwoord, maar ik ben blij dat ik ooit deze cursus heb gevolgd en zodoende toch vrij goed en in ieder geval heel rustig kon reageren.
Nu gewoon even dit weekend lekker bijkomen. Even niets doen en ontspannen.

Voor een overzichtje waar ik mijn slippertje heb gemaakt, kun je op deze Google maps kijken.

Be careful and drive safe!!!!