Emmie's weblog

Na ongeveer 2 maanden trainen, is het vandaag dan tijd om mee te doen aan een prestatieloopje. Ik heb bij AV Fortuna goede ervaringen en heb zowaar ook mijn zus overgehaald om mee te doen. Dus zo rond kwart voor 10 waren we aanwezig. Op het gemak startnummers ophalen, omkleden en net na 10 uur stonden we dan al helemaal klaar. Mmm, nog een beetje vroeg want de start is pas om 11 uur. Maar dat geeft niet. Liever lekker op tijd, dan moeten haasten, want dat is niets. En zeker niet voor Daan, die behoorlijk gestrest is. Ik kan me dat helemaal voorstellen hoor, het is immers haar eerste loopje. Ik heb paar jaar terug al aan wat loopjes meegedaan. En met mijn eerste toen was ik ook mega zenuwachtig (zie voor mijn blog van destijds hier).

Maar goed, beetje inlopen, wat rekken en strekken en tegen 11 uur lopen we naar de start. We staan uiteraard niet vooraan, dus nadat het startschot is gevallen, duurt het even voordat we over de daadwerkelijke startlijn gaan. Helaas zijn onze Championchips niet geregistreerd toen we startten, want er lag maar 1 mat aan de zijkant. Maar goed. Het zal maximaal een halve minuut schelen straks. Ik loop ergens tussen de 2 tempogroepjes van 5:45 en 6:00, dus ik kan in ieder geval de eerste 1,5 km goed starten, daarna zullen ze afhaken en andere route gaan lopen. Het gaat redelijk goed. Bij 2,5 km zit een klein heuveltje in het parcours, eigenlijk niet noemenswaardig, maar toch voel je het wel. Maar zo tegen de 4 km zit ik er eigenlijk behoorlijk doorheen. Mijn benen doen zeer en het gaat niet meer zo lekker. Toch zet ik door. Hier heb ik immers naar toe getraind. Ik weet dat ik het kan, dus gewoon ff doorbijten meid.

Als ik dan bijna weer bij de atletiekbaan ben, weet ik dat ik nog maar iets van 500 meter hoef. Die moeten toch ook nog wel lukken. Op mijn horloge zie ik een tijd die me niet echt happy maakt, maar ik weet niet zeker hoe laat we precies gestart zijn. Als ik de laatste 100 meter moet lopen en zie dat de klok op 30:40 staat, schiet er een stoot adrenaline door mijn lijf en de gedachte “ja godverdomme, ik zal dan toch onder die 31 eindigen” en dus zet ik met mijn allerlaatste krachten een sprintje in. Mijn (bruto) eindtijd is dan ook 30:58!!!!
Ik kan echt wel bijna janken, zo moe dat ik ben, maar ik ben ook zo trots op mezelf, dat ik het toch maar even gefikst heb. Een minuut later komt mijn zus over de finish. Ook bij haar staan de tranen in haar ogen. Wat zijn we trots op elkaar!!!! We wandelen samen nog even een rondje op de atletiekbaan om wat uit te lopen en rekken en strekken nog wat.
Daarna gaan we moe maar zeeeeeeer voldaan weer naar huis om daar te genieten van een lekkere welverdiende lunch en douche.