Emmie's weblog

Na bijna 9 maanden ploeteren, pijn lijden, niet geloofd worden, zelf achter alles aan moeten zitten, heb ik dan eindelijk afgelopen woensdag de door mij zo gewenste MRI-scan gekregen en is aan de hand daarvan dan toch vastgesteld dat ik een hernia heb….
Ja je leest het goed, ik heb een hernia.

Hoe is het proces tot nu toe verlopen:

• al in januari heb ik pijn in mijn onderrug, maar het is nog goed te doen
• in februari wordt het erger en merk ik dat ik belemmerd word bij bepaalde activiteiten
• vanaf dat moment paar keer naar fysio/manueel therapeut geweest
• op 7 maart naar huisarts, omdat pijn toch wel extreem wordt
• mijn bloed wordt onderzocht en er worden röntgenfoto’s gemaakt, helaas komt hier niets uit
• vanaf 20 maart zit ik ziek thuis, de pijn is dusdanig erg dat ik o.a. Diazepam, Diclofenac en Tramadol slik, zitten is geen optie meer, ik kan alleen nog liggen
• op 23 maart wordt er ook een echo van mijn onderbuik gemaakt, maar ook hier niets….
• omdat er bij al deze onderzoeken niets gevonden wordt, vindt de huisarts-in-opleiding waar ik tot dan bij heb gelopen, dat ik er maar mee moet leren leven….
• daar kan ik niet mee akkoord gaan en op 12 april heb ik dan ook afspraak met mijn eigen huisarts en krijg ik een doorverwijzing voor een rugkliniek
• op 27 april kom ik bij Rugzorg Nederland (BackNeck centrum Den Haag) terecht en krijg ik een epidurale injectie, deze pijnstillende injectie zou toch wel ongeveer 8 weken aan moeten houden, maar helaas werkt ie bij mij maar slechts 2-3 weken
• vanaf 1 mei ga ik weer halve dagen werken, ik word gek van het thuis zitten
• eind mei krijg ik van BackNeck centrum een doorverwijzing voor de Rugschool
• vanwege vakantie begin juni heb ik daar op 19 juni de eerste intake
• na de intake ga ik daar ongeveer 2 keer per week sporten
• vanaf 26 juni werk ik weer full-time, maar ik moet met regelmaat opstaan en lopen, omdat mijn zittende beroep niet bevorderlijk is voor mijn rug
• ondanks allerlei oefeningen van de Rugschool, blijven mijn klachten bestaan, heb niet het idee dat het minder wordt, sterker nog, mijn klachten verergeren….
• ik heb weer de hele dag door pijn in mijn onderrug, een constant zeurende pijn, pijnstillers als Paracetamol of Neurofen werken niet echt, of alleen heel kort
• vanaf begin augustus heb ik uitstraling in mijn linkerbeen, het begint in mijn bil en zakt na verloop van tijd steeds lager, richting mijn knieholte en zit nu inmiddels in mijn kuit
• doordat ik tot nu toe geen uitstraling had, wilde niemand eraan om me door te sturen, ik “voldeed” immers niet aan de kenmerken van een hernia
• ook tijdens mijn afspraak op 21 augustus bij BackNeck centrum, krijg ik te horen dat ik mijn oefeningen gewoon heel vaak moet doen
• ik ben weer in al mijn uitjes beperkt, waar ik voorheen nog best goed kon wandelen, lukt me dat niet meer door de stekende pijn in mijn linkerbeen, het voelt alsof er meerdere messen in mijn been gestoken worden en er dan lekker mee gewroet wordt
• ook de Rugschool weet niet goed meer wat er aan de hand is, denkt eerst aan een spier die geïrriteerd is, proberen het nog met een dry needle behandeling, maar het mag allemaal niet baten
• op vrijdag 7 september heb ik er genoeg van en heb ik een afspraak met mijn huisarts, die me dan gelukkig nu wel een doorverwijzing geeft voor een MRI-scan
• op 12 september heb ik dan eindelijk mijn oh zo gewilde MRI-scan, die ik overigens toch wel mega eng vond hoor, het is best benauwend zo klein en krap en wat maakt dat ding een pokkeherrie zeg, niet normaal meer (hier een link naar een geluidsfragment met diverse tonen die een MRI-scanner maakt)
• de huisarts belt me op donderdag 13 september op met de mededeling dat ik een hernia heb…. en schrijft een doorverwijzing voor de neurochirurg

Heb zojuist de afdeling neurochirurgie gebeld voor het maken van een afspraak. Maar krijg nu weer de mededeling dat ik dat niet kan rechtstreeks met neurochirurgie, maar dat ik eerst langs neurologie moet…. het zal niet waar zijn.
Na even praten, meldt de assistente me dat ze de doorverwijzing zal printen voor de neurochirurg en dat hij dan beslissing moet nemen of ik meteen kan komen of dat ik toch langs neurologie moet.

Voor mijzelf staat al wel vast dat ik zeker voor een operatie wil gaan. Ik heb echt genoeg van iedere dag de pijn, het beperkt worden in mijn doen en laten, de pijnscheuten die ineens extra door mijn lijf gaan…. HET IS GENOEG!
Ik besef me dat er risico’s aan een operatie zitten, maar dit is ook niet meer te doen.
Ik hoop dan ook dat ik snel terecht kan, want de herstelperiode is ook niet gering en ik wil natuurlijk wel helemaal weer opgeknapt en fit zijn als Marcel en ik op 12 december onze feestdag hebben voor het geregistreerd partnerschap….

Wordt vervolg….