Werken aan jezelf
Het is niet altijd makkelijk om aan anderen te vertellen wat je hebt meegemaakt, sterker nog, men kan het niet begrijpen, men heeft zelf niet zoiets meegemaakt en zeker tegenwoordig is het inlevingsvermogen van veel mensen enorm laag. Dat ik dus al een paar maanden “ziek” thuis ben, weten dan ook veel mensen niet. Ik schrijf bewust niet ‘vrienden’, want de mensen die mij het meest dierbaar zijn, die zijn natuurlijk wel op de hoogte. Die weten ook wat er is, snappen de situatie en begrijpen dat het heel veel tijd kost. En die tijd heb ik ook zeker nodig. Tijd om te herstellen…
Maar behalve mijn rugpijn (die ook niet te zien is), kan je verder natuurlijk weinig aan mij zien. Dus denken velen dat er ook niets met je aan de hand is. Ach, weet je, ik laat het er inmiddels maar bij. IK ben zelf verantwoordelijk voor MIJN EIGEN geluk en niemand anders.
En daar ben ik dus nu heel hard mee aan het werk. Nee niet op kantoor in mijn normale baan, maar wel aan mijzelf. Ik heb gesprekken met een professional, volg een mindfulness training en ben recentelijk gestart in het revalidatietraject. Deze dingen tezamen kosten erg veel energie, van de voorraad die al enorm is opgeslorpt door de chronische pijn. Dat revalideren niet een kwestie is van gewoon een paar oefeningetjes doen en dan komt het wel goed over een paar weken, maar dat er veel meer bij komt kijken, is ook voor velen niet te bevatten. Immers, ze hebben zelf nooit een revalidatietraject gevolgd. Gelukkig heb ik iemand leren kennen die zelf al eerder dit traject heeft gedaan. En daar heb ik steun aan.
Ik ben voorzichtig de muur aan het afbreken die ik in al die jaren om me heen heb gebouwd om mezelf te beschermen. Die muur was hard nodig, want anders was ik niet zover gekomen als waar ik nu ben. Maar die muur is niet goed gebouwd. Is te dik en vertoont scheuren. Hij voldoet gewoon niet meer. Nee, ik ga bouwen aan een nieuwe muur. En iedere steen ga ik nu heel zorgvuldig neerleggen, met een goede fundering en cement van uitstekende kwaliteit. Maar ook met deuren en ramen in de muur. Deuren om open te kunnen zetten om mensen binnen te laten in mijn leven (of ze weer buiten te schoppen). En ramen om naar mensen te kunnen zwaaien die voorbij komen, maar die ik nu (nog) niet toelaat in mijn leven. Het wordt een mooie muur die mij nog steeds prima kan beschermen, maar die wel ruimte biedt, waar ik op sommige plekken zelfs overheen kan kijken.
Ik ben dus heel hard aan het werk. Aan mijzelf, aan mijn toekomst, aan mijn geluk. Gewoon omdat ik dat verdiend heb, omdat ik het waard ben! (al voelen die laatste woorden nog altijd niet gewoon…)