Emmie's weblog

Gisteren had ik een oproep gemist van een voor mij onbekend nummer. Het bleek bij opzoeken via Google te gaan om een nummer van Sanquin bloedbank. Vreemd, want waarom gaan mij die nou om 8 uur ’s avonds bellen dacht ik nog….
Vanochtend toch maar het geluid van mijn telefoon aangezet op mijn werk (wat ik normaal nooit doe) en jawel, om 8.45 uur werd ik alweer gebeld door Sanquin. Of ik met spoed bloedplaatjes wilde doneren, ik was namelijk een geschikte match met een patiënt die het dringend nodig had.

Hier ben ik een half uurtje op weg. Je kan zien dat ik nu mijn bloed terug krijg en ik heb ongeveer 1/3 gedoneerd van het totaal.

Euh, ja, op zich wil ik dat wel, maar hoe, wat en waar…. Nou eigenlijk nu zo snel mogelijk en als het kan op locatie Haarlem, Utrecht of Dordrecht. Euh, pardon, u zegt…. Ik heb geen auto tot mijn beschikking en ik moet even kijken of ik op mijn werk weg kan. Toen ze aanbood om een taxi te regelen voor me, werd het me duidelijk hoe dringend dit nodig was. Dus meteen op mijn werk alles geregeld en een half uur later zat ik in de taxi op weg naar Dordrecht. Nou vraag je je natuurlijk af, waarom ik niet naar een dichterbij gelegen afnamelocatie kon gaan. Echter niet alle afnamelocaties kunnen bloedplaatjes afnemen en van die beperkte locaties, was ook nog niet elke locatie in de ochtend geopend. En aangezien het ook nog even zou duren voordat de afname klaar zou zijn en het product ook nog gereed gemaakt moet worden voor donatie aan de patiënt, telt in dit geval ieder uur hard mee.

De (buitenkant) van de machine. Ik ben nu zo goed als klaar.

Op de afnamelocatie werd ik meteen allervriendelijkst ontvangen, alsof de rode loper uitging. Uiteraard moest ik het vragenformulier invullen, werd de controle gedaan en in dit geval werd een buisje bloed afgenomen. Van dit bloed werd mijn Hb gemeten en gecontroleerd of ik wel voldoende bloedplaatjes heb. Gelukkig was alles in orde (al was mijn bloeddruk door de spanning wel wat verhoogd….).
Ik mocht meteen doorlopen naar het speciale apparaat. Ik ben altijd volbloed donor geweest en wist dus totaal niet wat me te wachten stond. Voor de plasma-donoren onder de lezers, het gaat ongeveer zoals jullie gewend zijn.

Het apparaat werd in werking gesteld, de naald werd in mijn arm geprikt en het kleine uurtje afname kon starten. Er wordt bloed afgenomen, dit gaat door een speciale “centrifuge” waarbij de bloedplaatjes gefilterd worden, daarna krijg je je eigen bloed weer terug. De afname en teruggave wisselen hier wel sneller af en gaat eigenlijk continu. Af en toe was de druk wat te laag voor de afname, dan even knijpen in het balletje. Maar over het algemeen ging dat goed. Het teruggeven van het bloed vond ik wat akeliger aanvoelen en tintelde ook wat bij mijn arm. Maar ach, je doet het voor een goed doel. Dus niet teveel aanstellen en gewoon niet teveel bij nadenken.

De laatste restjes bloed worden nu terug gegeven. Boven de monitor zie je het zakje hangen met het gele plasma waar mijn bloedplaatjes in zitten.

Een uur later piepte de machine dat alles klaar was, dat ik voldoende bloedplaatjes had gedoneerd en dat ik afgesloten kon worden. Het laatste restje van mijn bloed dat nog door de slangetjes liep, kreeg ik weer rustig terug. En klaar was ik dan….
Ietwat wiebelig (voornamelijk van de spanning hoor) stond ik even later weer met mijn jas aan en een broodje in de hand te wachten op de taxi die me weer naar mijn werk zou brengen.

Al met al een enerverende ochtend. Bijzonder dat ik als niet-familie match met deze patiënt die het zo hard nodig heeft. Ons DNA zit kennelijk erg dichtbij elkaar. Heel speciaal dus. Mogelijk iemand die chemotherapie krijgt of bijv. iemand met veel brandwonden. Dus al met al super bijzonder dat ik als anonieme donor een ander in een levensbedreigende situatie heb kunnen helpen.

Meer informatie over het geven van bloedplaatjes: https://www.sanquin.nl/donor/donatiesoort/trombocyten-geven/