Emmie's weblog

Na mijn vakantie in Sharm El Sheikh was ik zo bevangen door het duikvirus dat ik terug in Nederland eigenlijk snel weer door wilde met duiken. Toch heeft het nog een paar maanden geduurd alvorens ik daadwerkelijk begon aan mijn Advanced opleiding. Eerst een Scuba Review duik in het zwembad om te kijken of ik de basis skills nog niet verleerd was. Ook nog een klein examentje maken met herhalingsvragen over het boek voor de Open Water opleiding. Laat ik nou net die vragen de avond daarvoor zelf al geoefend hebben. Dat was dus een makkie en ik had dan ook alle vragen goed.
Op 8 november 2003 stonden de eerste 2 buitenduiken op het programma in het Oostvoornse Meer: Peak Performance Buoyancy en Navigatie. Hoewel het buiten voor de tijd van het jaar redelijk goed weer was, was het water daarentegen behoorlijk koud: slechts 10 graden. Brrrrrrr.

De PPB oefeningen waren behoorlijk moeilijk, maar gingen gelukkig wel allemaal goed. Er werd een touw losjes gespannen tussen de twee instructeurs, de een op een hoger punt dan de ander. Je moest dan eerst gewoon boven het touw langs (dus het touw aan je buikzijde), zonder dat je daarbij gebruik maakt van je vest, dus puur op je longen hoger of lager gaan zwemmen. Daarna moest je onder het touw langs, maar nu ook weer met het touw aan de buikzijde. Dat betekent dus dat je met je gezicht naar het wateroppervlak zwemt. Dit is een stuk moeilijker, want je hebt de neiging om op deze manier flink te zakken als een baksteen. Maar ook deze oefening ging goed. De laatste oefening was als een schroef om het touw heendraaien. In eerste instantie draaide ik veels te snel, waardoor ik mezelf klem draaide in het touw. Had het snel door en kon me rustig weer uit de wirwar halen. Nog een keer proberen dan maar. De tweede keer ging het wel helemaal goed.
Als laatste oefening kregen we, terwijl we in vinpivet lagen, extra gewicht in ons handen gedrukt. Door middel van je longinhoud moest je dit dan opvangen. Nou dat lukt bij mij dus echt voor geen meter, maar dat was achteraf gezien ook niet zo heel erg vreemd, aangezien ik 2 kilo in mijn handen gestopt kreeg, in plaats van de gebruikelijk 1 kilo. Op die 2 kilo was ik totaal niet voorbereid en ik zakte dan ook als een baksteen op de grond.

De Navigatieduik vond ik redelijk moeilijk. Ten eerste al omdat ik niet zo geweldig goed kan omgaan met een kompas (heb vroeger wel bij de scouting gezeten, maar daar heb ik maar bar weinig van onthouden) en ten tweede had ik ook nog een heel onrustige buddy. Dat zorgt toch voor de nodige onrust en lichte stress, en aangezien het toch een soort examenduiken zijn, heb je zelf sowieso al wat stress. Uiteindelijk ging het gelukkig wel allemaal goed. We moesten zowel op kompas als op beenslagen een vierkant navigeren. Aangezien het zicht in de Nederlandse wateren nou niet echt om over naar huis te schrijven is, valt dat hier nog niet zo mee. Je moet dus echt goed je kompas gebruiken! Je kunt niet stiekem spieken of je ongeveer de goede richting opgaat, zoals in het heerlijk helder water van Egypte.

Op 23 november stonden mijn laatste 3 buitenduiken gepland: Stromingsduik, Diepteduik en Nachtduik. Ik had het onfortuinlijke voorrecht om in een 1-op-1 situatie met de instructeur (Jan Fladderak) te mogen duiken. Ik wilde namelijk graag dit jaar nog mijn Advanced halen, aangezien het in mijn planning lag om in febr. of maart 2004 weer op duikvakantie te gaan. De andere deelnemers hadden de buitenduiken uitgesteld naar het voorjaar 2004, aangezien de watertemperatuur niet echt lekker was. Ach, het water was nog steeds 10 graden, dus gelukkig niet kouder, alleen na 3 duiken op een dag, ben je dan behoorlijk tot op je bot koud geworden. Heb er naderhand ook nog wel wat last van gehad door onwijs stijf en stram te zijn de dagen erna.

De eerste duik voor die dag was gepland bij de Zeelandbrug. Hier zouden we de stromingsduik doen. We moesten even wachten met te water gaan, vanwege de kentering (begrijp ik nog steeds niet, maar dat zal Jan me vast nog wel een keer goed uitleggen). In het begin stond er een behoorlijke stroming en je moet je dan ook gewoon lekker met de stroming mee laten nemen. Langs de pijlers van de Zeelandbrug, die vol begroeid zijn, lijkt het net alsof je langs een rif aan het zwemmen bent.

De tweede duik was de diepteduik. Eigenlijk had de diepste duik natuurlijk als eerste gemoeten, maar vanwege de kentering kwam dit iets beter uit. Ach we hadden meer dan voldoende rusttijd tussendoor, waardoor ik weer keurig in een heel lage drukgroep uitkwam. Aan de oppervlakte moest ik de tafel van 8 opschrijven. Gewoon in een normaal, rustig tempo. Hier deed ik 25 seconden over. Op een diepte van 24 meter moest ik dan de tafel van 7 maken. Hier deed ik dus gewoon 10 seconden langer over!!!! Hieruit blijkt maar dat je wel degelijk “onder invloed” bent vanaf een bepaalde diepte. Het lijkt alsof alles nog net zo snel en goed functioneert, maar door de hoeveelheid stikstof die je inmiddels tot je neemt op zo’n diepte, raak je vanzelf als onder invloed. Hierdoor wordt je reactie gewoon een stukje trager. Op zich niet erg, als je je dat maar terdege bewust bent.

Na een lekker kopje soep en een beker warme chocolademelk met slagroom, stond de nachtduik nog op het programma. Die ging eigenlijk heel makkelijk. Had in Sharm natuurlijk al een nachtduik gemaakt. Ik wist dus een beetje wat me te wachten stond. Daarbij is het zicht hier sowieso maar een paar meter, dus dan maakt het ook niet zoveel meer uit of het donker is of niet. Het enige dat ik bij een nachtduik in Nederland zo eng is, dat ik sneller bang ben dat er ineens iets raars aan komt zwemmen. Omdat het nacht is, ga ik toch sneller spoken zien. Heerlijk een half uurtje rondgezwommen en daarna op het gemak weer naar boven. Ik had het zo koud gekregen dat langer doorzwemmen echt niet meer kon. Aan het begin van de duik hebben we nog een grote aal gezien. Dat was wel erg grappig.

Ook hier ben ik blij dat ik mijn opleiding in Nederland gevolgd heb. Ik heb toch het idee dat ik het hier allemaal net iets beter en grondiger leer dan op een vakantiebestemming. Mijn dank gaat dit keer dus uit naar Jan Fladderak, voor zijn gezellige gezelschap tijdens de laatste duiken.
Een vervolg staat uiteraard in mijn gedachten al gepland, weet alleen nog niet zeker wat ik eerst ga doen. Van de ene kant wil ik graag een droogpak specialty gaan doen, zodat ik ook wat meer in Nederland kan duiken, maar ja een droogpak is ook niet echt goedkoop (± 800 euro). Van de andere kant zou ik graag de Rescue Diver volgen. Ach we zullen wel zien. Eerst maar eens lekker op vakantie naar Egypte, maar nu dit keer naar Marsa Shagra in een tentenkamp.