Emmie's weblog

Vannacht dus niet echt goed geslapen, in ieder geval erg kort, want vanaf 4 uur begon de moskee te loeien, daarna de nodige hanen in de buurt en het verkeer begon niet veel later. Uiteindelijk maar om half 8 uit bed gestapt. Rustig opfrissen en aankleden en daarna lekker ontbijten. Ton Guliker zit beneden bij de receptie, dus die komt even later even bij ons kletsen. Als ontbijt neem ik gebakken rijst en scrambled eggs. Lekker weer eens Indonesisch. Ton heeft inmiddels nagevraagd hoe we het beste naar Jakarta kunnen reizen en zo meteen komt er iemand langs die voor ons de tickets zal regelen. Ondertussen geeft Ton ons de nodige tips voor wat we kunnen gaan zien en nodigt hij ons uit voor high tea in het hotel naast het onze; dat schijnt echt ontzettend mooi te zijn met echt antiek. Na het ontbijt verwisselen we nog even snel van kamer. Nu zitten we een stuk rustiger, verder weg van de weg en het verkeer. We krijgen daardoor wel weer lekker schonen lakens en handdoeken en de kamer is nu veel groter. Het interieur is ver uit de tijd, maar we hebben een grote schone kamer en badkamer, fan en tv en dat voor maar Rp. 80.000 per nacht (±  25,-).
Als we weer een beetje gesetteld zijn, gaan we de stad verkennen. Dichtbij het hotel is een boekenmarkt en we snuffelen wat rond. Ook hier kennen ze de Bobo en Donald Duck (= Donal Bebek). Bij een stalletje worden we tot stilstand gebracht en laat een jongen ons allerlei boeken zien; o.a. Moeders van het vorstenhuis (boek over alle koninginnen en prinsessen tot aan koningin Wilhelmina). Er liggen allerhande Nederlandse, veelal zeer oude boeken. Boeken over medische kunde voor huisvrouwen etc. etc. Ik koop uiteindelijk een romannetje uit 1943 met een omslagtekening van Rien Poortvliet. Ben benieuwd, ga het in het vliegtuig lezen.
Daarna lopen we de vogeltjesmarkt op. Gelukkig ziet deze er veel beter uit dan in Yogyakarta. Alleen staan hier ook bakken met voer voor de vogels dat gemengd is met mieren, maden etc. Echt heel goor. We krijgen er kriebels van over ons hele lijf. En grote bakken weer met kakkerlakken. Beh.
Daarna verder naar het centrum, waar we eerst maar even pinnen. Daarna even shoppen in Sarinah en milkshake halen bij de McDonalds. Als we langs de Alun Alun lopen, wordt Lies aangesproken door een man die Hendrik blijkt te heten. Hij spreekt echt keurig Brits-Engels met een echt Thatcher-accent. Hij bleek ook nog eens heel goed Nederlands te spreken. Even later verder op zoek naar de Matahari-store en de Pasar Besar. Op de Pasar (= markt) lopen we langs kraampjes met echt allerlei koopwaar. Allerlei huishoudelijke spullen, groentekraampjes met allerlei soorten pepers, kroepoekkraampjes met wel 100 verschillende soorten kroepoek die nog afgebakken moet worden,= en fruitkraampjes. We maken hier echt verscheidene foto’s en iedereen vindt het geweldig. Ze gaan echt keurig achter hun kraampje zitten en één vrouw zet speciaal haar gehaakte haardoekje op en maakt haar buik wat bloter en gaat er echt helemaal voor zitten. Iedereen is echt superaardig en we lachen wat met deze mensen.
Verder naar de vis- en vleesafdelingen. Zeker bij het vlees komt de geur je al ruimschoots van tevoren tegemoet, maar toch moet ik zeggen dat alles er behoorlijk schoon uitziet. Nauwelijks vliegen te zien, dus dat viel mee. Al hoewel ik bij het vlees zoveel dingen heb gezien, waarvan ik niet wist dat je dat allemaal kan eten. Dat zag er af en toe wel zo vies uit dat je bijna zou besluiten om vegetariër te worden. Darmen, magen, levers, huid, hersens, hart etc. etc.
Daarna de Matahari in. Lekker wat geshopt en wat t-shirts gekocht. Het kost hier echt bijna niks, maar het is wel even zoeken naar iets wat we passen, want ze hebben hier bijna alleen Innie-Minnie-maatjes. Nog even bij de KFC een twister gegeten.
Geschuild voor de regen in een tentje bij de politie. Die zien er hier toch wel zeer imposant uit. Daarna willen we gaan internetten, want eerder op het postkantoor (waar nog een Nederlandse brievenbus stond) lukte het niet echt. Als we weer de Alun Alun oversteken, worden we door Jos W. Paulus tegengehouden. Hij wil dolgraag met mij op de foto. Hij blijkt een gepensioneerde marinier te zijn, die redelijk Nederlands spreekt. We moeten even een kop thee drinken bij zo’n kraampje en hij laat allerlei foto’s zien. Af en toe begrijpen we hem totaal niet, maar knikken we toch maar braaf. Na een tijdje toch maar afscheid nemen, want we willen echt weer verder. Het internetcafé staat in een rare buurt. Er zit zelfs een soort stripteasebar of sexfilmhuis. We moeten even wachten, want het is helemaal vol. Gelukkig komen er even later 2 computers vrij, zodat we beiden kunnen internetten. Snel een mailtje naar Mark zodat we kunnen chatten. Daarna het laatste mailtje naar het thuisfront.
We zitten er meer dan een uur en ik moet uiteindelijk voor ons beiden Rp. 13.500 betalen. Dit zijn tenminste weer normale prijzen. Op Bali betaal je bijna het dubbele voor 1 persoon.
Nog even wat kaarten gekocht en Lies nog een boek voor in het vliegtuig. Daarna uitgeput naar het hotel. Lekker even wat drinken (thee + cake krijgen we gratis) en even bijkomen. Daarna lekker douchen, want je wordt toch wel weer smerig van zo’n hele dag door een stad wandelen. Lekker nog even wat lezen en og even gebeld met David en daarna weer eten. We bestellen allebei fried noodles en fried vegetables (bakmi en cap jay) niet in de weet dat het onwijs grote porties zijn. We laten dan ook behoorlijk wat staan. Lekker thee naleuten. Lies betaald alvast de eerste twee nachten en het overige van het eten en de was, zodat we weten hoeveel we nog mogen uitgeven de komende dagen. Nu nog even lekker wat tv kijken, spelletje doen en daarna lekker slapen. Dat moet vannacht toch beter gaan, nu we een rustiger kamer hebben gekregen.