Emmie's weblog

De nacht goed geslapen, maar wel vroeg wakker. Na een half uur liggen draaien ben ik maar om half 8 opgestaan en op het balkon wat zitten lezen. Daarna gedoucht en weer buiten gezeten totdat Lies wakker werd. Na het ontbijt maar weer door de stad gewandeld en een hele mooie Chinese tempel bekeken. Nog een keer bij Matahari naar binnen en bij Toko Oen even wat zitten drinken. In vroeger jaren moet het heel mooi zijn geweest, maar dat is helaas verleden tijd. Ik was wat misselijk, dus maar naar het hotel en op bed gekropen. Even liggen lezen en wat liggen dommelen. Daarna opfrissen en netjes aankleden, want we gaan met Ton Guliker high tea drinken in het Tugu Hotel hiernaast. Keurig opgedoft lopen we door een echt schitterend hotel. We krijgen een kleine rondleiding en mogen in een van de kamers kijken. Deze is werkelijk prachtig. Het hotel is pas 10 jaar oud, maar de uitstraling is van een hotel uit de jaren ’30. Alles wat er staat is echt antiek en ze hebben op sommige plaatsen echte museumkasten staan met spulletjes van wel 3000 jaar oud. Het hele hotel is eigenlijk een museum, omdat alles authentiek is. Het behoort absoluut tot de mooiste hotels van de hele wereld. Hoewel alles oud is (deuren, stoelen, kasten etc.) zijn de kamers van de modernste snufjes voorzien, maar wel alles keurig weggewerkt. Morgenavond mogen we aan het vast tafeltje van Ton dineren, omdat ie morgen al naar Nederland vertrekt.
De high tea wordt in een aparte ruimte geserveerd en na onze thee gekregen te hebben, mogen we op kleine kleuterstoeltjes plaatsnemen om de hapjes uit te kiezen. Ik kies 4 lekker hapjes uit en ze zijn inderdaad heerlijk. Allemaal op z’n Indonesisch, dus niet de dingetjes die je in Engeland zou krijgen. Daarbij krijgen we ook nog een soepje, maar die vind ik niet zo lekker. Ze hebben in dit hotel ook nog een eigen patisserie-afdeling, met echt allemaal lekkere dingen; gebak, cakejes, koekjes etc. etc.
Ook hebben we nog een kijkje genomen in een werkelijk prachtige dinerkamer met daarin een hele grote tafel. Keurig opgedekt met bestek en bloemen en gouden sierlinten.
Na de thee kletsen we in ons eigen hotel nog wat met Ton die vertelt over zijn familie en het scholenproject wat ie hier doet. We dachten dat het behoorlijk wat geld zou kosten om een kind financieel te adopteren, maar het blijkt maar  650,- per jaar te kosten en daarvoor worden uniform, boeken etc. betaald. Ik denk er dan ook hard over na om ook zo’n kind te adopteren en daarmee het project te steunen. De kinderen worden dan tot en met de universiteit ondersteund. Even later komt Subandi oftewel Bandi nog naar ons hotel zodat we met hem een tour kunnen bespreken voor morgen. Hij moet wel van Mount Bromo terugkomen, maar hij vindt het totaal niet erg om dan een hele lange dag te maken. Dus morgen hebben we weer een leuk uitstapje en daarna diner als afsluiting van de vakantie.
Van een ander stel hadden we gehoord van een goed, klein Indonesisch restaurantje hier om de hoek. Wij op zoek dus. Eerst konden we het niet vinden, maar toen we het gevonden hadden, hebben we er toch maar niet gegeten. Het was echt zo’n vies, lokaal restaurantje en dat hebben we al een keer in Ubud gehad. Dus in het hotel maar een cheeseburger en wat warme groenten (salade) gegeten.
Daarna nog even bij een voorstelling van de Wayang Kulit gekeken, maar daar was niks aan. We verstonden er niks van en het was erg traag allemaal.
Lies ligt momenteel behoorlijk misselijk op bed en ze heeft diarree.
Dit is de eerste keer van de vakantie dat iemand zich echt ziek voelt. Maar hopen dat het morgen over is. Nu nog even lezen en daarna lekker slapen. Nog twee dagen en dan weer naar huis.