Afgelopen zaterdag had ik danswedstrijden. Had me er op verheugd en goed op voorbereid. Helaas liep het allemaal wat anders dan gepland. Al bij de eerste dans (Reel) zakte ik na een paar passen, na een sprong, gigantisch door mijn enkel. Of het nou kwam dat ik mijn voet niet goed had geplaatst, of dat het door de slechte vloer kwam (ik ben niet de enige geweest die onderuit ging – maar wel de enige die er een blessure aan over heeft gehouden), dat weet ik dus niet, maar ik had mega veel pijn. Werd vrij snel door mensen van het podium en de zaal uit gedragen. Daar meteen icepacks op mijn enkel en na verloop van tijd werd mijn enkel goed ingepakt.
Einde oefening dus voor Esther. Flink balen natuurlijk, maar ja, hier kan ik niets aan veranderen. Ingrid heeft me naar huis gebracht en in Den Haag zijn we nog naar het ziekenhuis gegaan. Toch maar even voor de zekerheid. Foto’s laten maken, maar gelukkig niets gebroken. Wel mijn enkelbanden gescheurd, dus ik werd opnieuw goed ingetaped en kreeg krukken mee naar huis. Mijn auto zou door Sean (dansleraar) op zondag mee genomen worden (helaas staat ie nog steeds niet voor mijn deur – maar ach ik kan er toch niet in rijden).
Zondag wilde ik perse naar de Wrakbeurs in Antwerpen. Wilde namelijk ff babbelen met mensen over een mogelijke baan op de Filippijnen en wilde ook heel graag handtekeningen van John Chatterton en Richie Kohler in mijn boek De Schaduwduikers. Door Charles opgehaald en samen met Chris naar Antwerpen. Bleek dat het parkeerterrein een onwijs eind van de tenten aflag. Dat was dus ff flink beulen op die krukken. Maar al met al is het toch een leuke dag geworden. Goed gesprek gehad en ook de handtekeningen gescored.
Als je op het plaatje klikt, kun je een groter formaat zien. En ook nog leuke presentaties gezien van Robert Marx (al was ie op een gegeven moment een beetje langdradig) en van John Chatterton en Richie Kohler. Wat kunnen die mannen vertellen zeg. Zij lieten ook nog een stukje zien van eigen opnames die ze op de U-869 hadden gemaakt. Ongelooflijk dat ze dat deden; zicht was slecht en hele smalle ruimtes en door het opdwarrelde sediment was de terugweg echt totaal niet meer te zien. Dus dat gebeurt dat totaal op gevoel en tast. Maar wel gaaf om deze onbewerkte opnames te zien. Geeft een waanzinnig goed beeld van hoe zij doken.
Maandag- en dinsdagavond mocht ik bij de overburen eten. Gelukkig, aangezien ik zelf niet op mijn benen kan staan en dus ook geen boodschappen kon doen. Ook nog een spannende film zitten kijken: The Forgotten. We zaten echt een paar keer met z’n allen tegen het plafond, zo waren we geschrokken.
Woensdag kwam Petra bij me koken. Gezellig zitten kletsen en ook zitten brainstormen over mijn motivatie stukje dat ik wilde schrijven voor de baan op de Filippijnen. Het is uiteindelijk een erg goed stukje geworden, al zeg ik het zelf.
Gisteravond zelf gekookt. Kan nu redelijk op mijn voet staan en dat geeft me iets meer ruimte. De vorige dagen kon ik alleen maar met mijn voet omhoog zitten. Veel rust geven. En erop staan was helemaal uit den boze. Nu is dan het verband eraf en heb ik nog alleen een enkelbandage om nog wel wat extra steun te geven. Die heb ik ook nog wel nodig. Licht op steunen gaat, maar draaien nog helemaal niet.
Voordeel van de afgelopen dagen was wel dat doordat ik de hele tijd stil moest zitten, ik ook wat extra kon studeren voor mijn Divemaster theorie. En ben daardoor weer een flink stuk opgeschoten. A.s. maandag staat er weer een examen gepland (mogelijk 2 examens als ik de andere stof ook op tijd heb afgekregen).
Morgen komen Clay en Sandra mij gelukkig helpen om boodschappen te doen. Had al een paar vrienden gebeld, maar die konden helaas niet. Zat dus ff met mijn handen in het haar. Kan tenslotte zelf nog geen auto rijden. Maar dat probleem is ook opgelost.