Emmie's weblog

Alex heeft de hele nacht lopen spoken, die is ziek. Ik heb wederom erg goed geslapen. Het zal de stilte zijn, los van het gesnurk van Marcel… Alhoewel die mij weer beschuldigd van snurken…

Na het ontbijt de spullen inpakken en we zijn onderweg. We gaan eerst even kijken bij St. George. Daar aangekomen staan er 2 Fransen zich om te kleden om zo te gaan duiken. Beide in een natpak (brrr, toch best koud hoor met een watertemperatuur van 12 graden), zij met een enkele fles, hij met een D7. De poel bij de ingang ziet er veelbelovend uit en we hopen dat als we straks terugkomen de zichtbaarheid in de grot ook goed is. Daarna rijden we door naar Font de la Truffe. Het is even zoeken geblazen, zeker als je zo ongeveer door het huis van een Fransman heen moet rijden, maar hij wijst ons dat we goed zitten, dus toch maar doorrijden. Ook hier ziet het poeltje voor de ingang er goed uit. We tuigen onze spullen op en gaan te water. Helaas ontstaat er daardoor al een mistwolk in het poeltje. De zichtbaarheid neemt hier al wat af, maar goed. Alex moet nog even het water uit om een andere manometer aan te sluiten, omdat de zijne te veel lekte.

Na onze checks, kunnen we naar beneden. We hebben natuurlijk de verhalen gehoord over deze restrictie en we weten dat het erg moeilijk kan worden. We hebben dan ook de duidelijke afspraak dat als iemand zich er niet lekker bij voelt, het omdraaien is en klaar. Marcel gaat eerst. Voor mij verdwijnt zo’n beetje het complete zicht. Ik kan nog net mijn eigen lamp zien en de blaadjes die voor me dwarrelen door het water en het stof dat opstijgt vanuit het grint. Ik kronkel mezelf over een grote steen heen, dan head-first naar beneden (ik lijk wel een slangenmens). Het is krap, maar ik vind het nog meevallen. Is dit nou die restrictie? Euh nee, een stukje verder zie ik de eigenlijke restrictie. Hier zal ik echt tijgerend doorheen moeten. Marcel’s lamp zie ik een stuk verder schijnen, hij ligt inmiddels al in de grot en door de helderheid van het water, kan hij met zijn lamp ontzettend veel verlichten. Ik moet me echter eerst nog door deze restrictie wurmen. Ok, armen naar voren, buik plat op de grond, geen lucht meer in mijn wing en naar voren bewegen. Klonk, klonk, klonk, mijn flessen tegen het plafond. En ik zit vast. Mmm, wat nu. Ik probeer wat naar rechts, geen beweging, ik probeer wat naar links, geen beweging. Ok, dan maar weer een stukje naar achteren. Dat gaat goed en ik lig weer voor de restrictie. Ok, nieuwe poging. Ik tijger weer over de bodem naar voren, weer klonk, klonk, klonk. En weer zit ik vast. Mmm, toch raar, Marcel is er toch ook doorheen gekomen. Zouden dan toch mijn borsten zo in de weg zitten……?

In totaal heb ik zo 5 pogingen gedaan, maar helaas zonder resultaat. Inmiddels Marcel al geseind dat ik terug ga. Ik heb hier geen zin meer in. Ik voel me nu nog goed, ondanks zo goed als geen zicht en continu vastzitten en ik heb geen zin dat het misschien gaat overslaan in stress of erger in paniek. Ik kan keren in het tussenstukje en geef aan Michel het signaal dat ik terug wil. Hij kruipt naar achteren en ik kan als een slangenmens over het rotsblok weer naar de uitgang. Mmm, dat was toch nog ff te veel van het goede. Dit nog maar eens over een paar maanden of zo proberen.

Ondanks dat Michel en Alex de tweede restrictie niet hebben gezien, houden ze het ook voor gezien na de verhalen van Marcel en mij.
We pakken snel alle spullen in en rijden richting St. George. Daar aangekomen hangen we de sets weer op onze rug en stappen het poeltje in. Dit keer gaat Michel voorop, ik ben tweede, Marcel derde en Alex is dit keer hekkensluiter. Het zicht is helaas niet al te goed. De vraag is natuurlijk of dit komt door de Fransen van vanochtend of dat het sowieso niet al te goed was. Het is een stuk moeilijker om nu ook de grot goed te beleven. Je ziet zoveel minder en ik vind het dan ook een stuk minder leuk. Toch is dit wel goed voor de ervaring natuurlijk. Als we vlakbij de 1^e T zijn, verbaas ik me over een stukje ingewikkelde lijn. Het is echt een wirwar en het is echt even goed kijken hoe de doorgaande lijn loopt. Als we bij de 2^e T zijn, call ik de duik. Ik zit op turnpressure en we draaien dan ook om voor de terugweg.

Weer terug boven, willen we eerst gaan lunchen bij het poeltje, maar het stikt er helaas zo van de vliegen, dat we maar besluiten om ergens anders naar toe te gaan. Omdat het inmiddels ook al wat later is geworden, rijden we linea recta naar Landenouse. We willen nog een mooie afsluitende duik maken. Tegen 4 uur komen we aan en een half uur later maak ik de vervelende klim van de ladder het poeltje in. Gelukkig staat het water flink veel hoger dan de laatste keer voor mij in september vorig jaar. Voordat ik nu de tijd heb om bang te worden op deze ladder, lig ik al in het water. Het zicht in de eerste 200 meter is niet echt super goed. Ongeveer 10 meter. Ik krijg een seintje van Marcel om het iets rustiger aan te doen. Als ik op mijn computer kijk en op de markering van de lijn, zie ik dat ik inderdaad een te hoog tempo heb aangehouden. Ik ga wat rustiger zwemmen en op 22 minuten call ik de duik. Dit laatste stuk is het zicht overigens een 10-15 meter, dus iets beter.

Terugweg kan ik genieten van een wat beter overzicht door de 3 duikers voor mij die de grot belichten. Terug in de put maken we onze stops en even later sta ik weer op die rotladder voor de klim naar boven.
(op bijgaande foto zie je hoe het waterpeil was in september 2009 – het water stond nu tot ongeveer 1-1,5 meter onder de rand)

Bij de auto’s staan uiteindelijk 4 blije duikers die in de afgelopen dagen mooie duiken hebben gemaakt. We hebben prachtig weer gehad en het zicht in de grotten was over het totaal bezien erg goed.

In de schemer rijden we terug naar ons huisje bij André Grimal. We komen laat aan. We willen ’s avonds gezellig uit eten gaan om deze mooie dagen af te sluiten. Als we na 9 uur het dorp in rijden, komen we echter van een koude kermis thuis. Overal waar we proberen om nog een hapje te eten, krijgen we een “nee” te horen. Gramat is in deze periode niet ingesteld op toeristen die iets later op de avond nog een hapje willen eten. Veel restaurants/hotels zijn zelfs gesloten. Alex en Michel rijden nog een extra rondje om te zien of ze nog ergens iets van afhaal kunnen vinden. Terug in het huisje maak ik maar een cup-a-soup. Tezamen met wat stokbrood en camembert is dat het avondeten voor vanavond. Een beetje jammer natuurlijk, maar ach de gezelligheid is er niet minder om. We kletsen nog wat na over de afgelopen dagen, nemen nog een glaasje wijn als afsluiter en dan is het tijd om naar bed te gaan. Morgen hebben Marcel en ik weer de lange reis naar huis op het programma. Alex en Michel blijven nog een dagje extra en gaan nog 2 duiken extra maken.

Ik kijk nu al uit naar het volgende tripje, dat waarschijnlijk in mei gaat plaatsvinden.

Als om half 8 de wekker gaat, draai ik me nog even een keertje om. Ik heb echt heerlijk geslapen, maar toch nog geen zin om op te staan. Ik zorg dat de ontbijttafel gedekt wordt en er thee wordt gezet. De jongens ontwaken ook de een na de ander.

Na het ontbijt, spullen inladen en op pad. Het is een lange trip naar Trou Madam. Onderweg stoppen we nog even bij Landenouse om te kijken hoe het er hier uit ziet. Het water in de put staat vrij hoog en is echt kraakhelder. Een goede plek om als alternatief te hebben. Dan op pad naar Trou Madam. Alex en Michel hebben afgelopen november een poging gedaan om deze duikstek te vinden, wat helaas niet gelukt is. We hadden echter wat extra informatie gekregen. Dus een hernieuwde poging. Helaas konden we weer de stek niet vinden. Grrrrr. Marcel en ik rijden naar het dorp, omdat ik alleen daar bereik heb met mijn mobiel. Marcel loopt de lokale supermarkt in om aan de dames aldaar te vragen waar de grot is, terwijl ik onderwijl Harald bel. We stonden dus wel op de goede plek, maar hadden gewoon nog een stukje verder moeten klauteren.

We klimmen langs de wand aan de rechterkant van het beekje ons een weg naar de ingang van de grot. Dit gaat echt niet lukken met een D12 op je rug…… Via de overkant van het beekje weer terug en daar vinden we een paadje dat enigszins begaanbaar is, we moeten alleen nu het beekje oversteken. Bij de auto even overleg. We besluiten om op ons gemakje alle spullen naar de ingang te brengen. Aldaar eerst even uit te rusten voordat we aan de duik gaan beginnen. Zo gezegd, zo gedaan. Het is een grote klauterpartij. Pfff, best wel zwaar eigenlijk. Het is goed dat ik een flesje water bij me heb. Bij de ingang de set af en uitrusten. Als we alle vier weer zijn bijgekomen, hangen we onze sets om en kruipen in de grot. Op onze knieën doen we onze GUE EDGE. Het gaat niet makkelijk, maar het lukt ons nog net.

We kunnen aan de duik beginnen. Marcel is dit keer 1, Alex als 2^e, Michel als 3^e en ik ben dit keer hekkensluiter. Het voordeel van als laatste duiken is dat de grot al door 3 personen wordt belicht. Je hebt dus een onwijs goed overzicht hoe de grot eruit ziet. Wat een super vette gave grot is dit. Ik weet niet goed hoe ik het moet beschrijven. Het gesteente is zwart en wit. Er zijn heel veel punten, de bochten zijn heel erg uitgesleten, en het zicht is fenomenaal goed. We hebben zeker 30 meter zicht. Ik ben zo blij dat we naar Frankrijk zijn afgereisd. We maken echt fantastische duiken en gelukkig komen de slechte verhalen niet uit.

Omdat de grot niet diep is, komen we ontzettend ver. 150 meter, 300 meter, 450 meter, 600 meter, we stijgen door de schacht heen van 10 meter diepte naar bijna 1 meter. Op dat moment zijn we bijna 700 meter ver de grot in. En al 42 minuten aan het duiken. We callen de duik. Dit keer ben ik dus de eerste. Omdat ik weet wat de snelheid was de grot in (ongeveer 165 meter per 10 minuten) kan ik nu goed het tempo in de gaten houden. Ik vertrek iets te snel en zak na 10 minuten iets in tempo. Zo als eerste is zo anders in de grot. Je moet nu echt volledig alleen de grot lezen en bekijken hoe de lijn loopt. Ik kan het goede ritme vinden en we glijden gestaag weer rustig richting uitgang. Als we ruim 80 minuten later onze koppen weer boven water steken, zijn we alle vier behoorlijk vermoeid, maar een super ervaring rijker. Allemaal hebben we een grote grijsn op ons gezicht. Nog even de vervelende klauterpartij terug naar de auto’s. Ships, nu ik zo moe ben van de duik, is dit nog erger. Ik doe het op mijn dooie gemakje, want ik heb ook geen zin om uit te glijden.

Als we terug zijn bij de auto’s en onze sets hebben afgedaan, barst het geklets los. We willen alle vier ons enthousiasme kwijt, wat we hebben gezien, hoe we de duik hebben ervaren en hoe blij we zijn dat we deze duik hebben gemaakt. Dit was onze mooiste grotduik die we tot nu toe hebben gemaakt. We verbazen ons over het feit dat we gewoon 42 minuten de grot in konden duiken, en bijna 700 meter hebben afgelegd de grot in. Wow!!!!

Op de terugweg ben ik een beetje stil. Al met al ben ik een beetje onder de indruk. Het was zo’n mooie duik en wat een ervaring zijn we nu rijker.

In het dorp halen Alex en Michel nog wat boodschappen voor vanavond (waaronder nog wat wijn). In het huisje aangekomen spring ik maar snel onder de douche. Even de vermoeidheid van me afspoelen. Bij een nootje, chipje en wijntje bespreken we de dag van vandaag, maar ook waar we morgen gaan duiken. Dit keer zal het nog een stapje verder zijn. We gaan morgen namelijk naar Font de la Truffe……

Alex en Michel kwamen gisteren inderdaad rond half 11 aan. Marcel lag inmiddels al een half uur te snurken, die was volledig knock out. Dus heb ik de heren maar even verwelkomd. Zo tegen 12 uur vond ik het toch ook wel welletjes geworden en ben richting bed gegaan. Een stap de slaapkamer in en ik was blij dat ik mijn oordopjes bij me had. Wat een gesnurk kwam er van de kant van Marcel vandaan.

Om 8 uur gaat de wekker. Ik werd gelukkig snel wakker en kon redelijk snel onder de douche springen. Alex had ondertussen het ontbijt gehaald. Heerlijk stokbrood. Dat is echt zo lekker hier.
Na het ontbijt wordt het tijd om richting de duikstek te gaan. Vandaag gaan we naar de Ressel. Tijdens onze cursus hebben we hier een aantal duiken gemaakt, dus hier voelen we ons al redelijk thuis. Verder is het een vrij vriendelijke grot, licht gesteente, dus ook een lichte grot. Het is nog even afwachten of we goed zicht hebben en of er niet al te veel flow zal staan.

Bij de stek aangekomen eerst even controle bij de rivier. De stroming in de rivier ziet er redelijk goed uit. Niet al teveel, dus het lijkt goed te zijn. Dus spullen optuigen. We hebben er zin in.
Bij de auto’s bepalen we wat voor soort duik we gaan maken, welke volgorde we aanhouden in het team en welke gasstrategie we doen. Alex gaat deze duik voorop. Indien nodig zal hij een reel uitrollen. Marcel gaat als tweede, ik als derde en Michel is deze duik hekkensluiter. We gaan bij de 1^e T de linker, ondiepe gang in. We hopen bij de 2^e T uit te kunnen komen en daar een cookie te kunnen plaatsen. Op de terugweg zullen we de cookies laten zitten, zodat we bij de 2^e duik vandaag een circuit kunnen duiken.

Bij de in water check merken we dat er toch wel enige stroming staat in de rivier. Het vervelende is wel dat we tegen de stroom in zullen moeten zwemmen om bij de ingang van de grot te komen. Voor Marcel en Alex is het een eitje, maar ik heb toch wat moeite. Ik besluit om helemaal langs de kant te blijven, zodat ik me aan de boomwortels kan voorttrekken. Het duurt wat langer, maar uiteindelijk kom ik dan ook bij de ingang aan. De laatste check volgt en dan gaan we onder……

Zodra we een paar meter de grot in zijn, volgt nog de laatste valve check. De duik is begonnen! Dichtbij de ingang stikt het van de vissen, die een beetje met ons mee zwemmen in het licht van onze lampen. De stroming tegen is behoorlijk te merken. Verder is het toch weer even spannend deze grotduik. Ik merk het aan mijn luchtverbruik. Niet erg natuurlijk, maar toch. Rond de 11 minuten komen we bij de 1^e T aan. Pigtail uit de pocket halen en een cookie plaatsen op de lijn. We vervolgen onze weg in de ondiepe gang. Het mooie aan deze gang is dat zowel de wanden als de bodem op een dusdanige manier zijn uitgesleten dat het lijkt alsof er allemaal kleine golfjes in zitten. Na het plaatsen van de cookie bij de 2^e T zitten we bijna allemaal op turnpressure en dus wordt de duik gecalld. De weg terug kunnen we rustig met de flow meedrijven. We zijn dan ook wel een stukje sneller weer de grot uit. Als ik boven kom en naar de anderen kijk, zie ik 3 grote grijnzen op hun gezicht. Niet dat de grijns op mijn gezicht kleiner is hoor. Het was fantastisch!!! Het was weer top om in deze mooie grot te duiken.

Terug bij de auto is het tijd voor een bakkie thee en koffie. Lekker stokbrood met kaas en overgoten met een sausjes van enthousiaste verhalen……

De 2^e sets worden opgetuigd. Dit keer gaan we de diepe gang in bij de 1^e T. Als we nog voldoende gas overhebben bij de 2^e T, gaan we nog even door naar de diepe schacht. Dit keer gaat Michel voorop, ben ik nummer 2, Alex nummer 3 en Marcel is dit keer hekkensluiter. Dit keer lopen we parallel aan de rivier richting de ingang van de grot. Met een grote (toch wel enge) stap voorwaarts plons ik in de rivier. Ik heb weer een stap overwonnen.

Het is goed te merken dat we al weer een beetje gewend zijn. Het ritme van onze vinslagen is goed en relaxt. Het luchtverbruik is ook wat gedaald. Ook nu komen we rond de 11-12 minuten uit bij de 1^e T. Dit keer hoeven we geen cookie te plaatsen, omdat die er nog zit. De diepe schacht is zo totaal anders dan de ondiepe schacht. Na de cursus heb ik hier al gedoken, maar je ziet nu zoveel meer. De minuten verstrijken en op 22 minuten komen we bij de 2^e T aan. Controle van de manometer vertelt me dat ik nog 160 bar in mijn set heb. De anderen hebben ook nog voldoende en dus kunnen we nog even richting de diepe schacht. Een paar minuten later bereiken we de diepe schacht. Het is zaak om hier dicht bij het plafond te blijven omdat je daar al net iets dieper dan 30 meter zit. Even niet opletten en richting de lijn gaan, betekent echt te diep gaan. Ik probeer met mijn lamp de diepte in te schijnen, maar mijn lamp haalt het gewoon niet.

Michel heeft last van stikstofnarcose en is redelijk stoned…… Zijn reactie op het callen van de duik door mij, duurt vrij lang. We zijn inmiddels 26 minuten in de duik. Weer terug bij de 2^e T, gaan we nu via de ondiepe gang terug. We weten hoeveel gas we hier zullen verbruiken. Het is ondieper dan de heenweg, dus hebben we meer dan voldoende gasvoorraad bij ons. Op deze manier duiken we een leuk circuitje.
Ook bij de 1^e T pikken we nu onze cookies op, zodat we nu niets meer achterlaten. Rond de 48 minuten komen we weer uit bij de uitgang. Ik wacht tot Marcel en Alex door de uitgang zijn gegaan en kan nu even genieten van mijn moment. Wat een mooi plaatje is dit toch. Het licht van de uitgang met het groenige water. Bij de stops die we nog moeten maken op 6 en 3 meter diepte, zakt de zichtbaarheid behoorlijk. In de rivier is het zicht echt behoorlijk slecht. Maar toch maken Alex en ik onderwater een klein dansje, want dit was mijn 600^e duik!!!

Ondanks de lektest die mijn pak deze week nog heeft gehad en de nodige reparaties aan de diverse kleine lekjes, heb ik toch een behoorlijk lek gehad bij mijn dumpvalve. Ik blijf daar problemen mee houden. Helaas.

Na het opruimen van de spullen, gaan we even bij Harald en Monique langs. Die zijn inmiddels al behoorlijk goed opgeschoten met de verbouwingen. De eetzaal is nu bijna klaar en de compressorruimte ook. Over een paar maanden gaan ze operationeel.

Nog even boodschappen doen voor het avondeten. Voor vanavond staat er pasta op het menu. De hele avond kletsen we over duiken, duiken en duiken. Het is onvoorstelbaar hoeveel we daar over kunnen ouwehoeren……

Tegen 11 uur ga ik mijn bedje opzoeken, het is tijd voor een goede nachtrust. Morgen gaan we naar Trou Madam en/of Landenouse.

Het stond al een tijdje op de planning: een tripje van een paar dagen om te gaan grotduiken in Frankrijk. Goed voor de ervaring en altijd gezellig natuurlijk. Ik had er ook mega zin in, omdat ik sinds de cursus in september 2009 niet meer in Frankrijk ben geweest.

De afgelopen dagen ging er behoorlijk wat mailverkeer over en weer. Gaan we wel of gaan we niet. We kregen maar geen goede en recente informatie over de weersomstandigheden en met name over de zichtbaarheid van de grotten. Ervaringen uit het verleden zijn er wel, maar ja, ieder jaar is anders en op zich was er deze winter niet extreem veel regen gevallen. Zou het dan toch de moeite waard zijn om af te reizen? Ik had er eigenlijk best wel een hard hoofd in en wilde bijna de trip afblazen, immers wat heeft het voor zin om met nog geen 5 meter zicht in een grot te duiken. Maar de jongens waren iets positiever en op dinsdag viel dan de definitieve beslissing: we gaan!!! ’s Avonds dan ook nog snel alle spullen bij elkaar zoeken (wat qua duikspullen niet zo moeilijk is, die liggen altijd wel bij elkaar) en de tassen inpakken. Nog even de laatste werkmailtjes afhandelen en uiteindelijk lag ik dan tegen 1 uur in mijn bed.

Vanochtend ging tegen 7 uur mijn wekker al weer. Brrr, moet ik echt nu opstaan. Het is nog veels te vroeg. Maar ja, ik wil nog een paar dingen doen en mijn chauffeur Marcel staat tegen 10 uur voor de deur. Dus opstaan, douchen en aankleden. Eerst maar even langs het stembureau, hebben we dat in ieder geval alvast gehad. Daarna katten eten geven (en mezelf), mijn toilettas inpakken, alle spullen van 1 hoog naar beneden sjouwen, mijn collega nog even via de chat gedag zeggen en een goede vriend een virtuele knuffel geven. Voor de zoveelste keer weer naar het toilet lopen en ja hoor, daar gaat de deurbel.

Het is even passen en meten, maar we krijgen alles in de Volvo V40 van Marcel. Wonderbaarlijk…… Te meer als je weet dat er best veel mee moet op zo’n tripje, zelfs al is het maar 3 dagen duiken.

En dan moet je er ook nog mijn rugzakje met wat klein spul en mijn laptoptas bij denken……

Rond 10 uur vertrekken we dan voor een reis van bijna 10 uur. Ja, ik hoor de meesten van jullie nu al denken, dat kind is echt niet wijs. 10 uur enkele rit, om straks een paar duiken te maken om alleen maar naar een paar rotsen te gaan kijken, totale duiktijd iets van 6-7 uur en dan weer 10 uur terug. En ja, ik kan daar ook niet echt een goede verklaring voor geven, anders dan dat ik inderdaad een beetje gek ben (maar ja, dat wisten de meesten van jullie al wel) en dat grotduiken gewoon fantastisch mooi en gaaf is. Je moet het eigenlijk zelf ervaren om te weten wat ik bedoel.

De reis gaat voorspoedig, af en toe even goed opletten of we wel de goede snelweg nemen (ja Marcel, al onze afsplitsingen bevinden zich aan de rechterkant). Geen oponthoud bij Parijs en rond kwart voor 7 verlaten we de snelwegen voor de laatste 35 km over de kleinere bergwegen. Het is even zoeken in Gramat, maar om half 8 staan we dan voor de deur van ons tijdelijke verblijf. Spullen uitladen, sms-jes sturen naar het thuisfront, bedden opdekken en dan is het tijd voor een lekker glaasje bier, een paar chipjes, wat cryptogrammen en het begin van dit verslag. Het wachten is op Alex en Michel die rond half 11 denken aan te komen.