Tag Archives: muziek

Aanraders

Omslag_de_diepte_in Recentelijk kreeg ik van een vriendin van mij een boek te leen. Ze zei dat het waarschijnlijk echt wat voor mij was. Het ging tenslotte over grotduiken. Haar vriend had het gelezen en vond het wel een redelijk boek, maar hij is niet zo’n gepassioneerde duiker als ik, dus wellicht dat ik enthousiaster over het boek was.

Dus ik begon te lezen in het boek “De diepte in” van Phillip Finch. Ik kende het boek totaal niet, maar het was nog niet zo heel lang uit (nov. 2008). Maar goed, het onderwerp is grotduiken (en diepduiken) en het gaat over bekende namen in de duiksport (euh ik moet echt wat gaan doen aan mijn kennis van namen in de duikwereld……).

Beschrijving op de achterkant van het boek:

De Australische Dave Shaw reisde op nieuwjaarsdag 2005 naar de andere kant van de wereld, op zoek naar een steile, met water gevulde krater in de Kalahari woestijn. Zijn reisbestemming lag bijna 300 meter onder het wateroppervlak. Het drama dat zich een week later afspeelde in Bushman’s Hole kan gerust een nachtmerrie genoemd worden.

Shaw daalde af in de diepte, voorzien van de meest geavanceerde duikuitrusting die er bestond. Net onder het wateroppervlak trof hij een smalle kloof in de kalkstenen bodem van het bassin. Hij glipte door de opening en verdween uit zicht, de wereld van licht en leven achter zich latend. Een tweede duiker daalde af in dezelfde kloof. Een van de weinige mensen die gekwalificeerd waren om Shaw hier te volgen was zijn beste vriend en vaste duikpartner, de Brit Don Shirley. In de wereld van het grotduiken was Shirley een meester onder de meesters.

Vijfentwintig minuten later was een van de mannen dood. De ander verkeerde in levensgevaar en zou de volgende tien uur van ademhaling tot ademhaling moeten vechten om te overleven.

Een verhaal over vriendschap tot de dood er op volgt, inspirerende heroiëk, het opzoeken van de menselijke grenzen en tragiek.

En dit is ook een perfecte omschrijving van het hele boek. De schrijver Phillip Finch is Amerikaans journalist en auteur. Hij publiceerde al meer dan tien boeken, waaronder zowel fictie als non-fictie. Als voormalig lid van een team van reddingswerkers in de bergsport, is hij al lange tijd geïnteresseerd in extreme sporten en hun beoefenaars. Daarnaast is hij een ervaren grotduiker.

En zijn eigen enthousiasme kan hij ook prima overbrengen. Ik heb echt genoten vanaf de eerste t/m de laatste bladzijde van het boek. Waarbij ik eerlijkheidshalve moet toegeven dat ik op het einde zelfs een aantal traantjes heb weggepinkt. Ik vind het dus een echte aanrader!!!

Verder kwam ik bij het zoeken op internet de cd tegen van Edward Reekers. Zijn cd “Child Of The Water” werd omschreven als een prachtige cd van Nederlandse bodem met fantastische luistermuziek.

Edward Reekers heeft een van de mooiste stemmen van de Nederlandse popscene en bewijst ook een zeer goed componist te zijn. Deze cd verveelt geen moment en is van begin tot eind van hoge kwaliteit. Een goede mix van prachtige luisterliedjes (The best of me, Never a moment, Long ago, far away, When wise men say), goede symphonische rock songs (Child of the water, Inside the pain, Strawberry Blonde), ijzersterke covers (Breathe, Eyes like twins) en lekker klinkende liedjes (I love you anyway, Belle of the Ball).

Mijn interesse was gewekt. Dus ben ik op zoek gegaan naar de cd en inmiddels heb ik ‘m ook al helemaal geluisterd. Het is inderdaad een heerlijke luistercd. Ontspannen muziek die je heerlijk onderuit gezakt op de bank kunt luisteren, maar ook prima als achtergrondmuziek kunt aanzetten.

Luister en oordeel zelf maar bij dit nummer.

Het grappige is dus dat hij al heel lang in de muziekwereld zit. Hij heeft liedjes geschreven voor het Nationaal Song Festival, commercials en jingles ingezongen, nasynchronisatie van de tekenfilmserie De Bobobops gedaan en zo kan ik nog wel even doorgaan. Ik moet er weer eerlijksheidhalve bijzeggen dat ik deze informatie van zijn website heb geplukt, want ik kende hem niet. Nu maar weer verder met genieten van zijn prachtige muziek.

Kate Bush – een oude bekende

Zoals ik al eens in een oude blog schreef, heb ik in de leeftijd van 11/12 jaar een tijdlang Kate Bush geplaybackt. Met het nummer “Wuthering Heights” was ik wel een bijzondere verschijning op het toneel. Net als Kate danste ik ook gedurende het hele nummer. Haar videoclip heb ik destijds keer op keer opnieuw bekeken om goed haar danspasjes af te kunnen kijken.
Kate Bush was nou ook niet echt super voor de hand liggend om te gaan playbacken. En toch viel ik gelukkig in de smaak bij menig jurylid en scoorde ik vaak hoge ogen.

KateBush_Playback_klein

Op de foto hiernaast zie je me dansend tijdens een playbackshow in de Efteling. Ik werd daar toen 3e. 2e was iemand geworden die Liza Minelli nadeed en op nummer 1 eindigde iemand die André van Duin nadeed met dat liedje waarbij hij dan huilt en er “tranen” door zijn bril komen (kan niet op de titel komen). Omdat hij dus ook zo’n bril had, wat natuurlijk mega hilarisch was (als je er van houdt), viel hij dus bij iedereen in de smaak en werd hij eerste. Nee dit is geen jaloersheid. Liza Minelli was absoluut beter dan ik. Zij had nummer 1 moeten worden. Maar goed. Het moet natuurlijk ook in de smaak vallen bij het publiek he.

kate_bush

Uiteraard heb ik ook veel muziek van Kate Bush. Ik vind haar nummers echt geweldig. Haar excentrieke veschijning, haar bijzondere stem, haar totaal eigen geluid.
Het was echter al weer even geleden dat ik naar haar geluisterd heb. Dus werd het tijd om haar cd’s weer eens op te zetten. En het is weer heerlijk genieten geblazen. Er zit ook een live cd tussen en het is ongelooflijk hoe zuiver ze zingt en hoe het overeenkomt met een opgenomen cd. Veel artiesten klinken live toch echt wel even wat anders dan op een studiocd……..

Ga maar weer eens graven in mijn muziekarchief. Zullen vast wel weer meer artiesten tussen zitten die ik al een tijd lang niet heb geluisterd en die heerlijk zijn om naar te luisteren. Wat dachten jullie bijv. van Leonard Cohen? Ook iemand die door de jaren heen eigenlijk is gebleven.

Genoten van Hans Liberg

Gisteravond ben ik naar de voorstelling “25 jaar Hans Liberg” geweest van (uiteraard) Hans Liberg. Het zag er bijna naar uit dat ik het begin moest gaan missen. Floris wil je me dit nooit meer aan doen. Je weet dat ik hier niet tegen kan…. Enne, het Muziektheater is toch echt iets anders als het Parktheater in Eindhoven. Maar goed, 2 seconden nadat we op onze stoelen zaten, ging het licht uit en kwam Hans Liberg het toneel op…..

Hoe moet je Hans Liberg eigenlijk omschrijven? Het Parktheater omschrijft hem als een muzikale top-entertainer. Op Wikipedia staat hij in de categorie “Nederlandse cabaretier”. Ach, wat maakt het eigenlijk uit wat voor naampje je het beestje geeft. Hij is een muzikale virtuoos met humor. En hij weet hiervan een perfecte mix te maken.

Mijn buikspieren werden in ieder geval goed op de proef gesteld. En ik moet ook eerlijk bekennen dat ik mijn kennis over klassieke muziek wel mag bijspijkeren. Maar het tempo waarin hij speelt en de wisseling van muzieksoorten en -stijlen, vind ik echt ongekend. In een stuk van Beethoven herkent hij een popnummer. En de ringtone van Nokia komt eigenlijk uit een klassiek nummer. Hoe kom je erop? En hoe kom je erop om een stuk dat zwaar vals gespeeld wordt door de celliste, dusdanig aan te vullen met pianomuziek dat het weer bijna klinkt als een prachtige symfonie.

Ik vind het moeilijk om alles te beschrijven en uit te leggen wat hij allemaal heeft gespeeld.
Kijk ff naar dit filmpje, dan krijg je wel een idee.